(الزاریات ۴۹) خداوند فرمود:همه ی موجودات را جفت یعنی به صورت نر و ماده آفریده است.
ما از هر چیز جفت آفریدیم تا پند گیرید و خداوند همین جفت نر و ماده بودن را سبب توالد و تناسل و نمادی برای تکامل و همزیستی و سرچشمه ی محبت؛الفت ؛سعادت و آرامش قرار داده است.
مرد در کنار زن به اساس آنکه او زن و جنس دیگر است آرام میگیرد و احساس سعادت می کند و به همین ترتیب زن در کنار مرد احساس آرامش و نیکبختی می کند.
گرایش زن ونیاز او به سوی مرد برای آن است که زن ؛او را مکمل (آری مکمل)خود می داند و به همین ترتیب میل و رغبت مرد به سوی زن و نیازش به او از آنجا سرچشمه می گیرد و
تکمیل کننده ی شخصیت و وجود اوست.
طنز تلخ ژانری است که با درایت و پشتکار کارگردانی چون مهران مدیری وارد فرهنگ نقادی جامعه شده. کارهای مدیری هر کدام در جایگاه خود قابل بحث است. از ساعت خوش گرفته تا مرد هزار چهره و اکنون قهوه‌ی تلخ. هر کدام از مجموعه هایی که گروه مهران مدیری ( به نویسندگی امیرمهدی ژوله و خشایار الوند) تولید کرده اند در ژانر طنز قرار دارند. ساعت خوش در ۱۳۷۳ و در اوج دولت سازندگی بر پایه طنز مطلق که گاهی به هجو می گرایید و کمتر به دردهای جامعه می پرداخت و آن هم نه بخاطر انتقاد که بخاطر سرگرمی و خنده تولید شد، پاورچین در ۱۳۸۱ ساخته شد که طنزی شیرین بود و بی حاشیه و این روند تا ۱۳۸۴ با نقطه چین و جایزه بزرگ ادامه داشت. از این سال به بعد بود که طنز مدیری تلخ تر شد. شب های برره، باغ مظفر و در نهایت مرد هزار چهره که اوج تلخی جامعه را به رخ مسئولان و دست اندر کاسه‌ها، کشید. همانطور که مجموعه هایش در دولت های پیش نیز با انتقاد همراه بود. البته تیم مدیری بی انصاف نبود و بسیاری خرده فرهنگ‌های غلط رایج در جامعه بحران زده‌ی پس از انقلاب را به ملت و مردمش گوشزد کرد. جسارت در تولید این مجموعه ها مدیری را محبوب کرد و اصرار وی بر ادامه راهش که با مرد دو هزار چهره بر دشمنانش مسجل شد، کار را به جایی رساند که قهوه‌ی تلخ تلویحاً به رئیس دولت نهم و دهم تقدیم شود تا مخاطب اصلی این مجموعه کام تلخ دولت باشد.
ذکاوت بیان، دست گذاشتن بر دردهای جامعه و در لفافه و مستعار سخن گفتن از شاخصه های طنز است که بخوبی و این‌بار با پرده پوشی کمتری در قهوه‌ی تلخ نمایش داده شده. در همان قسمت های اول تیر خلاص زده می‌شود. جایی که استاد تاریخ (زند کریمی) متوجه حفره‌ی تاریخی پنج ساله‌ای شد که در هیچ کتاب تاریخی ثبت نشده جز پارس نامه! و مبهوت از اینکه مگر در این دوره تاریخی کاری صورت نگرفته که چیزی ثبت نشده است؟! اگر موشکافانه به این موضوع بنگریم متوجه پنج سال ریاست احمدی نژاد (۸۴-۸۹) بر دولت می‌شویم! و اینکه هیچ کار مفیدی صورت نگرفته که در کتاب‌ها ثبت شود و تنها منبع پارس نامه=فارس نیوز است! شاید در برخورد اول این برداشت‌ها در نگاه تنگ نظران توهم آمیز جلوه کند اما واقعیت بیش از این است. عدم پخش مجموعه از رسانه ملی و تکذیب سفارش ساخت این مجموعه از طرف مدیران شبکه ۳ (بر خلاف بازدیدها از پروژه) نشان از تلخی بیش از حدی است که به کام این دولت و مسئولانش تحمیل شده. این تلخی برای همه دولت‌های قبل بوده است اما آنها کاسه‌‍ی انتقاد پذیریشان گودتر بود!
پیشنهادم این است که عینک نقادی خود را بر چشم زده و نگاهی دوباره بر قسمت های اول این مجموعه بیاندازید. آنگاه طنز تلخی را خواهید دید که به کام ملت شیرین و به کام دولت تلخ است!
کاشکی میشناختمت تا شاید بهتر متوجه منظورت میشدم