توهم دائمی توطئه

وقتی دشمن داشتن شد برایمان یک دلمشغولی دائمی باید برای این دشمن زیاد بزرگ شده ایادی و جاسوس هایی هم فرض کنیم دشمن که بدون جاسوس نمی شود.....حالا مقوله شک پیدا می شود فرق نمی کند شک به هر کسی که احتمال بدهیم یار دشمن ماست و نه طرفدار ما! 

 به طور کلی اعتماد نداریم خیلی دیر و کم اعتماد می کنیم شک و سوءظن داریم و در این رابطه اولین کسانی که انگشت اتهاممان را به سویشان دراز می کنیم معمولا همان قهرمان های خود ساخته خودمان هستند. 

فرض کنیم با حکومت خوب نیستیداعتراضاتی دارید!!!می گویید آزادی نیست!بسیار خوب چون که آزادی نیست شما آدم متوسط و معمولی که جرات گفتن را نخواهید کرد گفتن جسارت می خواهد جرات می خواهد و از همه مهمتر بی نظری و دلسوزی می خواهد.اولین کسی که شروع کرد به گفتن شما به خاطر اینکه در مقابل او کمبودی را احساس نکنیدنا چارید به انواع تهمت ها مزین اش بکنید:سوپاپ اطمینانه!از خودشونه!پشتش به جای گرم هستش و یا بدتر از همه صد البته راحتر از همه خارجیه!اصلا جاسوسه و معمولا این شک و اتهامات تا قربانی شدن این قهرمان ادامه دارد. 

یعنی تا آن وقت قهرمانیش به رسمیت شناخته نمی شود.نمونه زیادی را می توان مثال زد مانند: 

هاشمی رفسنجانی محمد خاتمی میر حسین موسوی مهدی کروبی مهاجرانی دکتر سروش  

آیت الله منتظری آیت الله سیستانی آیت الله صانعی و حتی آیت الله کاشانی و همچنین دکتر فاطمی دکتر مصدق و دکتر بازرگان و....... 

امکان ندارد در این کشور یک نفر پیدا شود که جراتش جسارتش تهورش نبوغ و درایتش وقتی از متوسط جامعه بالاتر باشد مورد حسادت و سوءظن قرار نگیرد.  

برگرفته از کتاب چرا درمانده ایم؟از آقای حسن نراقی با اندکی تصرف